Eind 2014 ging er een autodeur open waar ik tegenaan fietste. Ik weet er zelf weinig tot niets vanaf, zelfs de weken erna zijn wazig. Het eerste jaar was alleen herstellen en begreep ik mijn verwarring, moeheid of irritaties vaak niet. Ik rook en proefde niks, dat was me snel duidelijk. Maar harde muziek - zachter, of fel licht - uit. Geen lange gesprekken of drukte om me heen. Moe, voornamelijk moe maar niet aan toe willen geven.

Daarna begon het revalideren. Pas toen kwam ik erachter welk letsel ik eraan over had gehouden! Het werd me geschetst hoe het zat. Werkgeheugen stuk, overprikkelingen, geen automatisme, lezen moeilijk, grote groepen, boodschappen doen en zo meer.

Selectief zijn, keuzes moeten maken, accepteren en leren omgaan met een nieuwe 'ik'. En dat betekende niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor mijn gezin. Ik was minder beschikbaar of aanwezig. Kon niet altijd een luisterend oor bieden of ergens mee helpen. Visites, verjaardagen, vakanties of feestdagen echt álles ging op de schop.

Mijn hersenletsel is niet zichtbaar maar wel aanwezig. Lastig uit te leggen aan mensen om me heen. Zo moesten we ons leven opnieuw inrichten en hadden we hier en daar teleurstellingen te verwerken. Toch zijn we zover gekomen als we nu zijn en daar ben ik trots op!

Dat is waar ik voor ren en ga tot aan het gaatje om bekendheid rond niet-aangeboren hersenletsel meer onder de mensen te brengen.

Sponsor mij om de hersenstichting vooruit te helpen om mensen bij te kunnen staan in het leren omgaan met deze grote veranderingen in hun leven!